#aniztasunarennazioartekoegunamaiatzak21

Familia eredu ezberdinek ere egiten dute anitz gure jendartea!

ÚLTIMO POST

En este último post quisiera darle el cierre a la aventura tan intensa y a la vez enriquecedora que he vivido junto con mis compañeras. No ha sido un camino fácil, pero si entretenida y con mucho contenido.

Este camino lleno de piedras, árboles, animales…(diversidad) señalizada con diferentes marcas de colores, o flechas con direcciones que marcaban diferentes destinos, me llevó a un valle llamado las TIC. Es un sitio donde los ordenadores, móviles, aplicaciones, videos, música, imágenes digitales… son los recursos para que la gente que vive allí pueda comunicares, escribir, grabar, cantar, dibujar, oír… todo lo que se produce. Así pues, empezó mi camino en aquel destino: las TIC.

Nunca he tenido especial interés en las nuevas tecnologías y el primer día fue un tanto extraño. Me sentía desganada pero con un toque de curiosidad, asique me dije a mi misma que me tenía que esforzar en realizar un buen trabajo y poner interés en lo que hacía.  Puedo decir que me gustó la clase, ya que la profesora nos animó.

El segundo día, pudimos trabajar la confianza y el cuerpo mediante diferentes actividades, con los que pudimos reflexionar porqué somos todas diferentes; cada una con sus cualidades, su identidad. Pudimos observar las diferencias que nos hacían únicas. De ahí en adelante, se nos ocurrió bautizar a todos los trabajos bajo el apellido “begirada anitzak”. En la clase, también participó Josemi, que ha colaborado en nuestro trabajo de los blogs y el trabajo modular.

Teniendo en cuenta que mediante las tecnologías se muestra una realidad virtual que parece muy real, el tercer día comentamos y hablamos sobre la importancia de la cultura visual. En relación a ello, la profesora nos sorprendió con THE PRESENT. La cultura visual y las representaciones artísticas traen consigo un estímulo intelectual y emocional, con el que se puede crear una mirada crítica, de aumentar el desarrollo reflexivo... Cogiendo una imagen de Kruger " I don´t need another héroe", empezamos con un ejercicio llamado graffiti. Para ello, pensamos en unos incidentes críticos en los que tuvieron lugar en el colegio. Para poder realizar el trabajo, me puse con mi compañera Aiuri y realizamos un graffiti a mano con el incidente ocurrido. 

Por otro lado, terminando con el ejercicio al completo, el cuarto día pudimos realizar otro graffiti digitalizado, en el que plasmábamos un incidente crítico que  ocurrió a una de nosotras.

Este ejercicio al completo, creo que implicó que tanto yo como Aiuri pudiésemos abrirnos más, emocionalmente.

Después de dedicar unas sesiones a la cultura visual y poder reflexionar sobre eso, en la quinta sesión, la profesora nos invitó a comenzar con otro ejercicio llamado "confesiones". Para darnos cuenta de la importancia que tiene poder trabajar desde el anonimato. Pudimos pensar en lo importante que es denunciar un incidente de un modo en que nadie sepa quién eres. Fue muy enriquecedor poder oír las historias silenciadas  de las demás compañeras, y así pensar que como profesoras nuestra labor está también en proteger a las niñas y niños y responder ante situaciones en las que necesitan que se les oiga. 

Para poder comprender mejor lo que supone cuidar y dar amor a una persona que necesita de ti, como he mencionado antes, el sexto día Nesi nos regaló dos plantas (pero una desapareció), las cuales tendríamos que cuidarlas. Para hacer una relación entre las historias silenciadas y el cuidado de las plantas, Nesi nos propuso realizar un comic en el que contásemos que difícil o traumática puede suponer una perdida para un pequeño/a. Además de eso, la profesora nos proporcionó una explicación sobre la geolocalización y la realidad aumentada, con la que el aprendizaje puede ser en la calle y de manera creativa y educativa. El comic es un ejemplo de un acto creativo. 

Llegando a la recta final del cuatrimestre, la profesora quiso que dedicásemos un tiempo a poder realizar la última tarea, y la más importante. Este último trabajo llamado "Narrativa Digital", se formó de tres partes o momentos de creación diferentes: el "cartoboard" del octavo día, donde plasmamos algunas ideas pasajeras; el mapa mental del décimo día, con el cual ordenamos las ideas a desarrollar; y la cartografía de la undécima sesión, donde expusimos lo más íntimo de nuestra identidad sobre la diversidad. 

El camino no ha sido fácil, ya lo he mencionado antes, pero ha merecido la pena. Nunca habría pensado que trabajar con las tecnologías me daría tantas satisfacciones. He aprendido que las tecnologías no son dañinas si se utilizan adecuadamente y más con un fin educativo y a la vez lúdico. Mi visión ha cambiado por completo y espero que este camino siga hacía delante descubriendo nuevas sendas y valles con las que poder educar a niñas y niños. ¡Que no muera la creatividad! 

LAN MODULARRAREN AZKEN HAUSNARKETA

IRITSI DA AZKEN EGUNA!

Aste asko elkarrekin igaro ostean, Blog-ari agur esateko eguna iritsi da, lauhilekoan egin ditugun lan guztien azken emaitza hau izanik. Post honetan beraz, batetik, egin ditugun lan guztiei eta jaso ditugun hitzaldi eta tailer guztiei esker ikasi dugun guztia islatu nahi izan dugu, eta bestetik, nola sentitu garen bai talde gisa bai prozesu osoan zehar.  Lauhileko hau egia esanda, nahiko azkar igaro zaigu, moduluko lana zela eta, hitzaldi eta tailer asko eta anitzak izan baititugu. Horietako bakoitzak zerbait desberdina transmititu izan digu, bakarra eta berezia bihurtuz, guzti honek profesional gisa prestatzeaz gain, bizitzarako zein egunerokotasunerako ere prestatu gaitu, pertsona moduan haziz eta geure ikuspegia zabalduz. 

Ibilbide berri honetan murgilduz eta hasiera bat emateko aniztasunaren inguruko geure ikuspegi eta ideia nagusiak (aurreiritziak) elkarbanatu genituen geure taldekideen artean. Ondoren, lehenengo tailerrarekin aniztasunaren munduan murgiltzen hasi ginen. Esaterako, lehenengo tailerra Tabakalerara egin genuen bisita izan zen, eta honekin hasiera indartsua eman genion gure lanari. Aniztasun kontzeptuari buruz genuen iritzi eta jakintza zabaltzen hasi ginen pixkanaka, hots, geure hasierako kontzeptu urriak zabalduz. Erakusketa ikusi eta aztertzean, ohartu ginen artea gizartea eraldatzeko tresna zein hausnartzeko baliabide gisa baliagarria dela. Arte lanen atzean mezu garrantzitsu zein hunkigarriak aurki ditzakegu.

Gai berarekin jarraituz, UNRWA-ko hitzaldi zein tailerrak izan genituen, ezagutzak modu dinamikoago batean barneratzea ahalbidetuz. Komiki tailerra, antzerki tailerra eta ipuin tailerren bitartez, artea Haur Hezkuntzan komunikatzeko ezinbesteko tresna dela bermatu genuen. Honen bitartez, haurrari barruko nahaste horiek kanpo munduari komunikatu eta adierazteko aukera zabaltzen zaio. Honela, irakaslea haurraren egoerara gerturatu eta bere egoera afektibo eta soziala gertuagotik ezagutzeko aukera izango du, testuinguru egokia eskainiz. Gizarte eraldaketarako hezkuntzak, aldaketa indibidual, kolektibo eta herritar kritikoak sortzea du helburu. Barrutik ukitzen edo zirrara sortzen diguten gauzek eraldaketa horretarako, hausnarketarako bidea irekitzen dute. 

Bidean aurrera jarraituz, Calcuta Ondoaneko bi kideren bisita izan genuen, hauek aniztasunari buruzko beste ikuspuntu bat eman ziguten. Hauei esker egin genuen hausnarketa oso baliagarria izan zitzaigun gure Narratiba Digitalaren nondik norakoak espezifikatzerako orduan, zenbait ideia bertatik hartu genituen eta. Zehazki homogeneotasunaren kontzeptua. Homogeneotasunak, denak berdinak izatea eta kultura bakarra partekatzea eta jarraitzea darama, aniztasunaren aberastasuna zapalduz. Honela, gizarte estrukturaren kontrola sustatzen du, errazagoa izanez identitate bakarrarekin lan egitea. 

Poliki-poliki aniztasunaren kontzeptua aberasten eta geure ikuspegia zabaltzen joan gara. Horretarako, Pausoka elkarteko kide batek ere bere esperientzia hunkigarria gurekin partekatu nahi izan zuen, Maitederrek. Honekin ikasi dugu nola gizartea pertsona zehatz batzuentzat soilik dagoen pentsatua eta zuzendua eta beste batzuk bazterturik geratzen dira. Zergatik bizi behar dute horrelako egoeran? Zergatik itxi dizkiote ateak hainbestetan? Bada, gizartea ez dago familia zein haur hauen beharrak asetzeko prestatua, honek familia hauei bakardadea sortzen dietelarik. Azken finean, gizartea hezi beharra dago, gizartea sentsibilizatu, gizartea egokitu.

Jarraitzeko, Gogora-ko ate irekiak izan genituen. Bertan memoria historikoa lantzea helburu zuten bideo batzuk ikusi genituen, indar polizialen biktima izan diren pertsonen testigantzak, eta ETAk eragindako hilketen biktimak. Egia esanda, honek ez digu lagundu gure lanari ideia berriak gehitzeko, taldekide batzuen artean gaiari buruz ezjakintasuna nabaritzen delako, eta beste batzuen artean berriz jakintza maila altua dutela eta ohartu ziren testigantza ez dela alde bikoa izan.

Egunerokotasunean hain presente dauden genero eta estereotipoak ere landu genituen Gizarte eta Kultura Ingurune-ko ikasgaian. Bertan, gizarteak agerian uzten dituen estereotipoez aritu ginen hizketan. Alegia, nola emakumeak argalak, finak, politak, arropa estuak eta motzak erabili behar dituzten, gizonak, aldiz, fisiko markatua eraman behar dute, arropa estua edo trajea. Hauek denak bi kolorez markatuak: urdina (gizonentzat) eta arroxa (emakumeentzat).

Hezkuntzan jarriz geure ikuspegia, Hizkuntzaren Didaktikaren Oinarriak Testuinguru Eleanitzeaneko ikasgaian haur eta gazte literaturaren inguruan burututako saioetan haurrekin aniztasunaren gaia lantzeko bideak landu genituen. Ipuinek aniztasunaren inguruko ideia zabaltzen zein garatzen lagundu diezagukete gai desberdinak jorratuz: familia ereduak, errefuxiatuen errealitatea, transexualitatea, estereotipoak, maila sozioekonomikoak… haur bakoitzaren egoera eta izatea landu, ezagutu, ulertu eta estereotipoak hausteko. Ipuinak, baliabide didaktiko garrantzitsuak dira, izan ere, haurrei bestelako mundu eta errealitateak ezagutzeko aukerak zabaltzen dizkie, haurra pentsatzera eramanez. 

Aniztasunaren inguruan hausnartzen gabiltza hileotan, beraz hezkuntza ereduaren inguruan hausnartzea ere beharrezkotzat jotzen dugu. Horretarako, eta oso modu aproposean "Buda explotó por vergüenza" pelikula ikusteko proposatu zigun Eskola Inklusiboko irakasleak. Hezkuntza ezinezkoa den amets bat dirudi, "ipuin dibertigarriak" irakurtzen ikasi nahi duen neska batentzat. Istorio honek salaketa latza egiten du, Afganistango talibanen ondorengo egoera sozialaren metaforetan oinarrituta: baliabide gutxi dituzten eskolak, emakumeak, haurrak eta helduak, abusuaren subjektu gai nagusiak dira. 

Prozesu honi amaiera ezin hobe bat emateko Naizen elkarteko kideen esperientzia eta bizipenak entzuteko aukera izan dugu. Haurren identitateaz aritu ziren hizketan. Prozesu honetan, bidelagun moduan jokatuko dugu irakasle zein familiak, geure egitekoa haurra babestea eta entzutea izango da eta inoiz ez bere izate edo sentimenduak ukatzea.  Azken finean, bere prozesuaren parte gara eta modu batean edo bestean geuk egin behar dugu aldaketa, egokitzapena eta trantsitua haurraren ongi izatea bermatzeko. 

Azkenik esan, Nesi gure irakaslearekin ere IKTko saioetan lan modularra egiteko hainbat ariketa egin ditugula, hauek baliagarriak izanik ideia sorta eta lanaren norabidea argitzeko: "cartoboard" batetik, bestetik mapa mentala eta azkenik kartografia bat.

Moduloko lanari dagokionez, narratiba sortzeko garaian aniztasuna izan dugu gai nagusitzat, jaso ditugun hitzaldi guztiek aniztasunaren kontzeptua amankomunean izanik. Gai ezberdinak jorratu ditugu eta laguntzazkoak izan dira gure ikuspegia zabaldu eta “gure errealitate karratuetan” sartzen den hortaz haratago kontzientzia hartzeko.

Esan bezala gai ezberdinak izan ditugu hizpide: haurren transexualitatea, mundu globalizatua, garun paralisia, hezkuntza eskubidea… Esan beharra dugu, gure lanean ez dugula gai konkretu bat soilik jorratu, baizik eta ikuspegi zabalago bat ematen saiatu gara hainbat esparru ukituz. Nahiago izan dugu aniztasunaren afera orokorrean landu, horrek aukera eman digulako gure ikuspegia zabaldu eta errealitate ezberdinen inguruan jakintza handiagoa eskuratzeko. Hori horrela, gainerakoak hobeto ulertzen eta errespetatzen ikasi dugu.

Aniztasuna positiboa dela esan beharra dago, baina orduan, zergatik eragiten du horrek mesfidantza, segurtasun falta eta ezinegona, aniztasuna arazo bihurtuz? Ezberdina eta arrotza den hori, arazotzat ikusten da gizartean, homogeneotasuna bilatzen duen jendarte batean bizi baikara, honela, errazago kontrolatzen baikaituzte. Aldaketa hasten den momentuan, hausnarketarako zein kritikoak izateko gaitasuna garatuko dugu.

BIDEOA